Hodiernus dies, fratres, admonet me adtentius cogitare sarcinam meam, de cuius pondere etiamsi mihi dies noctesque cogitandum sit, nescio qup tamen modo anniuersarius dies iste impingit eam sensibus meis, ut ab ea cogitanda omnino dissimulare non possim. Et quantum anni accedunt, immo decedunt, nosque propinquiores faciunt diei ultimo, utique quandoque sine dubitatione uenturo, tanto mihi est acrior cogitatio, et stimulis plenior, qualem domino deo nostro rationem possim reddere pro uobis. Hoc enim interest inter unumquemque uestrum et nos, quod uos pene de uobis solis estis reddituri rationem; nos (190) autem et de nobis, et de ómnibus uobis. Ideo maior est sarcina, sed bene portata maiorem comparat gloriam, infideliter autem gestata ad immanissimam praecipitat poenam. Quid ergo mihi hodie máxime faciendum est, nisi ut commendem uobis periculum meum, ut sitis gaudium…